“Als het er dan zo zwart op wit staat, is het ineens ook echt waar…”

Wauw! Je hebt het gewoon gedaan, je hebt je verhaal op papier gekregen. Dit heeft je mogelijk veel energie gekost. Je hebt wellicht verschillende emoties en vermoeidheid ervaren, maar hopelijk ook meer lucht. Veel vrouwen zijn bang dat er juist meer ongewenste emoties loskomen. Het werd je eens te meer duidelijk hoe pittig het is geweest. Even met je neus op de feiten, want als je het zo opschrijft is het ineens WAAR…

Wees niet bang ook dit is nodig om verder te komen. Mocht je echt ervaren dat het je allemaal veel te veel wordt en je paniek of extreme onrust bemerkt: Neem dan zoals eerder gezegd, contact met mij of je huisarts op.

In deze module ga je je verhaal delen, bij voorkeur met je partner. Jij en je partner zijn de basis van dit gezin en het is erg belangrijk dat jullie steunend zijn voor elkaar. Het kan jullie dichter bij elkaar brengen en meer begrip opleveren voor de situatie waar jij je nu in bevindt. En waar je partner zich automatisch ook in bevindt nu jij last blijft houden van je bevalling.

Het is zeker ook nuttig om je verhaal te delen met de personen die bij je bevalling aanwezig waren. Veel vrouwen ervaren het als onplezierig als ze ‘stukken missen’ uit hun verhaal. Deze personen kunnen je helpen om de ‘blur’ weer compleet te krijgen. Meermaals hoor ik in mijn praktijk vrouwen die hele stukken kwijt zijn uit hun bevalling. Een heftige ervaring doet wat met ons. Je brein gaat een soort van ‘uit’ als iets te intens of zelfs traumatisch is. Dit is een beschermingsmechanisme. Je brein ordent normaal gesproken alles wat er zintuiglijk binnenkomt. Als dit dusdanig heftig is en niet in een hokje in je hoofd past, dan gooit je brein het als het ware zo maar ergens neer. Onder het mom van ‘daar kijken we later wel naar’. Wanneer je dit niet kan gaan ordenen dan vraagt deze herinnering op ongewenste en ongevraagde momenten de aandacht. Wanneer je bepaalde medicatie hebt gehad, bijvoorbeeld bij een ernstige zwangerschapsvergiftiging of pre-eclampsie, kan het juist door die medicatie zo zijn dat je je weinig meer herinnert. Wat ik duidelijk wil maken is dat de vrouwen die een ‘niets-aan-de-hand-bevalling’ hebben gehad ook hele stukken kwijt kunnen zijn van wat er is gebeurd. Het is dus niet perse een teken dat je bijvoorbeeld ernstige psychische klachten hebt opgelopen. En je bent ook zeker niet gek geworden, omdat je je niet alles meer herinnert. 

Om de gebeurtenissen te ordenen en om te ervaren waar jouw bevalling je emotioneel het meest geraakt heeft, is het goed om je verhaal te delen. Voor het optimale resultaat, en ik hoop dat je daarvoor wil gaan, werkt het het beste door je verhaal voor te lezen aan de ander. Oei, dat klinkt misschien raar. Of je ervaart weer een gezonde weerstand. Bij het voorlezen worden emoties (die we verderop in het traject weer nodig hebben) namelijk duidelijker zichtbaar. Mocht je dit echt héél vervelend vinden dan kan je je verhaal ook door de personen zelf laten lezen. Zij kunnen informatie aanvullen die jij nog mist. En zij kunnen aanvullen hoe zij iets hebben beleefd. Niet om daarmee jouw gevoel onderuit te halen of te zeggen dat iets anders gegaan is zoals dat jij het beleefd hebt. Het is namelijk heel gebruikelijk dat je hetzelfde hebt gezien of meegemaakt, maar je kunt dit heel anders hebben ervaren.